Hij noemt dingen graag “fantastic”. Zo typeert hij deals, mensen en vooral zichzelf. Maar achter dat woord schuilt een methode: onvoorspelbaar, luid en zichtbaar leiderschap. Je kunt je eraan ergeren — of bepalen hoe je ermee omgaat. Verontwaardiging is menselijk; strategie is noodzakelijk.

Afgelopen week veroorzaakte president Donald Trump wereldwijd ophef door stellig te beweren dat paracetamol tijdens de zwangerschap en vaccinaties autisme veroorzaken – zonder enig bewijs. Gezondheidsautoriteiten spraken van onnodige en zelfs gevaarlijke bangmakerij. Maar in het geraas van stelligheid raakt één vraag snel ondergesneeuwd: hoe voeren we als artsen dit gesprek met onze patiënten?

Als de wereld schuurt en alles tegelijk wringt, helpt het om klein te blijven: bij wat tastbaar is, stil en waarachtig.

Het is verleidelijk om de dood van de zeventienjarige Lisa in Duivendrecht weg te zetten als een geïsoleerd incident. Maar wie dat doet, kijkt weg van een bredere realiteit: geweld tegen vrouwen is structureel en alomtegenwoordig. Zoals burgemeester Femke Halsema direct na Lisa’s dood zei: er is “geen blauwdruk” om dit op te lossen. Het gaat niet om één plek of één dader, maar om een nationale en structurele uitdaging.

Wanneer vrouwen zich uitspreken

Zodra een vrouw zich uitspreekt — in een interview, een documentaire, of een simpel Instagrambericht — gebeurt er iets. Denk aan Meghan Markle. Of aan Yolanthe Cabau, die sinds kort te zien is in een nieuwe Netflix-serie. De een wordt weggezet als verwende prinses die klaagt vanuit haar villa. De ander krijgt te horen dat ze ‘nog steeds’ over haar ex praat. De conclusie laat zich raden: “Ze doet wel érg dramatisch.” “Beetje gewoon doen, graag.”