De dag dat ik ging — zonder angst, met vertrouwen
Lieve Lyawmiyat,
Vooraf — een belofte aan mezelf
Vandaag was het zover — de dag waar ik al maanden naartoe had geleefd.
In de zomer, kort na onze vakantie, schreef ik me in voor de cursus — een kleine belofte aan mezelf dat ik dit jaar verder zou groeien.
Ik had eraan gewerkt, met therapie, gedragsexperimenten en vooral met tawakkul— het vertrouwen dat het goed zou komen, in shaa Allah.
Gisteravond, na de verjaardag van mijn kleine neefje Mo, toen het huis stil werd en iedereen sliep, legde ik alles klaar: mijn notitieboek, mijn pennen, mijn waterfles, mijn lunch.
Ik sprak zachtjes mijn niya uit — eenvoudig, helder van bedoeling.
Dat ik morgen aanwezig en rustig zou blijven, hoe de dag ook zou verlopen.
En eerlijk, lieve Lyawmiyat, dat voelde ik ook — alsof er al rust in de dag lag, nog vóór ze begon.
De ochtend — rust in beweging
Nog vóór Fajr stond ik op, deed mijn ochtendroutine, bad en dronk mijn kahwa— alles in een rustige flow.
Ik hielp later de kinderen met hun ontbijt en verzorging. Moes zou thuisblijven met hen, en mijn moeder zou later komen.
Rond acht uur stapte ik naar buiten om de bus te nemen.
Maar toen ik bij de halte aankwam, zag ik dat de bus niet meer reed — de halte was gewijzigd.
Ik voelde het direct — die oude golf van paniek.
Mijn hart ging sneller, mijn hoofd zocht naar oplossingen.
Ik belde Moes. Hij bleef kalm, zei: “Geen stress, we brengen je gewoon.”
En zo gingen we samen — hij en de kinderen — onderweg.
Ze zongen, maakten grapjes, en de spanning zakte langzaam weg.
Hun stemmen klonken als een zachte geruststelling.
De cursus — weer iets bekends
Toen ik uitstapte en de kinderen gedag zei, voelde het even spannend, lieve Lyawmiyat.
Mijn lijf stond nog een beetje strak van de adrenaline.
Maar toen ik bij het pand aankwam en door de glazen deur naar binnen keek,
zag ik de cursisten al zitten — en ineens voelde het weer bekend.
De groep was klein, de sfeer warm.
Ik deed mee, luisterde, leerde — en merkte dat ik er gewoon wás.
Tegen het einde van de dag voelde ik me moe.
Maar ik had gelukkig nog genoeg energie om het rustig af te maken.
De avond — een stille overwinning
Vanavond ben ik moe maar tevreden.
Alhamdulillah — ik ben gegaan. Ik heb volgehouden. En ik heb mezelf verrast.
Voor anderen misschien onzichtbaar, maar voor mij een stille overwinning van vertrouwen.
Dit was het weer, lieve Lyawmiyāt. Dank voor het luisteren — en in shaa Allah tot gauw🩷
Woordenlijst
niya— intentie, bedoeling, innerlijke motivatie
tawakkul — overgave of vertrouwen op God
Fajr — het eerste gebed van de dag, bij dageraad
kahwa — koffie
Alhamdulillah — alle lof en dank aan God
Liyawmiyāti — dagboek