🍼 De babyccino in Bursa

Over nieuwsgierige neuzen, porseleinen kopjes en een juf met serieuze zorgen.

In Bursa, waar de dagen trager bewogen en de lucht gevuld was met tijm en stilte, begon ik elke ochtend met koffie.
Zwarte, sterke koffie. Soms schuimig. Soms zacht. Maar altijd precies goed.

Mijn kinderen roken het al voordat ze hun sokken aanhadden.

En al snel kwam de vraag:
"Mama, mogen wij ook koffie?"

"Nee," zei ik. "Koffie is niet voor kinderen."
"Waarom niet?"
"Omdat er cafeïne in zit. Dat is niet goed voor jullie. Je wordt er druk van, of juist moe. En je kunt er slecht van slapen."

Ze knikten. Heel even.

De volgende dag vroegen ze het weer.
"Het ruikt zó lekker, mama."
"Jij drinkt het ook altijd."
"Waarom jij wel en wij niet?"

Ik dacht na. Dagenlang.
Tot ik besloot: weet je wat? Ik maak er een moment van.
Geen echte koffie. Een babyccino.
Een herinnering. Een grapje in porselein.

Ik haalde mijn mooiste Turkse kopjes uit de kast.
Van die met schoteltjes, motiefjes en gouden randjes.
Ik warmde melk op, een tikkeltje koffie erbij — net genoeg voor geur, niet voor effect.
Ze kregen ieder een eigen kopje.
Ik zette koekjes neer.
En we deden alsof het een high coffee was.

Ze zaten er glunderend bij.
Layla met haar pink omhoog.
Samir die vroeg of hij later ook echte koffie mocht drinken, "als hij acht was."
Yasmin die haar koekje in de melk doopte alsof het een diplomatiek ritueel was.

Ik nam foto’s.
Het was een klein feestje.
En ik dacht: klaar.
Een eenmalig, bijzonder moment. Afgesloten.

Tot de Engelse bijlesjuf de volgende dag kwam.
Ze gaf boven les aan Layla en Yasmin.
Ik maakte beneden alvast thee.

Na de les stond ze bij de deur, hand op haar tas.
"Ik wil je even zonder de kinderen spreken," zei ze.
"Tuurlijk," zei ik, denkend aan werkwoorden of woordenschat.

"Layla vertelde dat ze koffie heeft gedronken. En dat lijkt me nou niet verstandig voor een kind."

Ik knipperde met mijn ogen.
"Ehm… koffie?"
"Ja. Ze zei gisteren."

Op dat moment kwam Layla de hal in lopen.
Ze hoorde ons.
En zei met volle overtuiging:
"Ja mama! Gisteren! Met die mooie kopjes!"

Ik voelde een stilte ontstaan.
Zo'n situatie waarin je jezelf moet uitleggen… maar eigenlijk niet wilt.
Dus ik keek de juf aan.
Knikte mild.
En zei:
"Dank voor uw advies. Ik neem het mee."

Ik deed de deur dicht.
Draaide me om.
En keek mijn kinderen aan.
Ze glimlachten alsof ze iets belangrijks hadden bereikt.

Ik glimlachte terug.
En dacht: sommige momenten zijn zó klein, zó grappig, zó... per ongeluk prachtig —
dat je ze maar beter gewoon bewaart.

Zoals een babyccino. In porselein. Met schuim.