De pink en de plakkerpootjes

Over keukenkastjes, kleine rituelen en kinderen die overal hun baraka achterlaten

Sahabti,
er zijn van die gewoontes die je jezelf niet eens bewust hebt aangeleerd —
ze zijn er gewoon ineens.

Zoals het feit dat ik mijn keukenkastjes open met m’n pink.
Altijd met m’n sbaâ.

Niet uit stijl, niet voor de grap,
maar gewoon… uit een diep, bijna bezwerend ongemak
voor vetvlekken. Voor handafdrukken. Voor rommel op een plek waar ik rust wil.

Ik gebruik mijn handen veel in de keuken.
Niet om te kneden — dat doet de machine tegenwoordig —
maar om te snijden, voor te bereiden, schoon te maken.
En dan wil ik niet met een volle hand een kastje opentrekken
en het gevoel hebben dat ik overal sporen achterlaat.

Dat pinkje is mijn manier van zorgzaam omgaan met de ruimte.
Een soort kleine gewoonte die mij het gevoel geeft:
ik heb het in de hand.

Tot m’n kinderen komen.

Met vingers vol stift, siroop, zand en boter.
Alsof hun handen zeggen: “Hier ben ik geweest!”
en mijn keukenkastjes dat moeten bewijzen.

Ineens zie ik rode vegen, blauwe afdrukken,
een paarse streep over de kruidenla.
Alsof iemand met z’n hand in de baghrir is gegaan
en daarna Picasso heeft gespeeld op m’n witte frontjes.

Ik kijk dan naar m’n sbaâ.
Mijn trouwe pink.
En ik denk even: hoe houd ik dit nog vol?

Maar dan komt ook het lachen.
Want eerlijk — wie anders dan je eigen kinderen
maken vlekken die je niet meteen weg wíl poetsen?

Soms natuurlijk wel.
Maar soms zie ik er eentje en denk ik: khalina.
Laat het maar.
Een beetje baraka.
Een handtekening van het leven dat hier leeft.

☕ Mama Momentje

Sahabti, heb jij ook zulke kleine gewoontes?
Dingen die misschien niemand snapt — behalve jij?

Misschien open jij je kruidenkastje altijd met je ellenboog,
of vouw je de theedoek altijd op precies dezelfde manier.
Misschien kun je niet koken als je aanrecht niet blinkt,
of hou je van die ene schaal waar alleen jij uit mag eten.

Ik ben benieuwd.
Stuur me jouw verhaal via het contactformulier of mail me op info@faridaforlife.nl.
Misschien schrijf ik er wel over in een volgend stukje —
want wie weet inspireert jouw pinkverhaal, theedoekreflex of tajine-routine
mij tot een nieuwe ode aan ons dagelijks leven.